Në një mjedis që pretendon të mbrojë parimet e besimit, të drejtësisë dhe moralit, realiteti shpesh mund të jetë një pasqyrë e zymtë e përkundërt. Shkrimi i fundit në Kombetare.com mbi “eunukët bashkëkohorë” të Shaqir Fetait ka ngritur një perde të rëndë mbi një të vërtetë që shumica preferojnë ta anashkalojnë
Reagimet e ardhura nga myftinjtë dhe imamët që pretendojnë se janë viktima të një regjimi izolues dhe manipulativ zbulojnë një krizë të thellë në Bashkësinë Fetare Islame (BFI).
Ata që kanë ngritur zërin në imbox për të sqaruar situatën, ndihen të fyer që janë përfshirë në epitetin “eunukë”. Shumica prej tyre deklarojnë se nuk janë “eunukë” për nga vullneti, por nga realiteti i hidhur që i rrethon. Nën një klimë frike dhe indiference të imponuar nga Shaqir Fetai, ata shprehen se nuk dinë çfarë të bëjnë për të ndryshuar gjendjen. Ky është një përshkrim tragjik i një institucioni që duhet të jetë simbol i drejtësisë dhe dialogut, por që tani perceptohet si një perandori personale e ngritur mbi heshtjen dhe frikën.
Perandoria e një “avdalli”
Nga këto dëshmi del qartë se Shaqir Fetai ka krijuar një sistem ku mbijetesa në institucion është e kushtëzuar nga pajtimi i plotë me çdo vendim të tij, sado i padrejtë apo arbitrar të jetë. Çdo myfti apo imam që guxon të ngrejë kokën për t’i kundërshtuar, ballafaqohet me kërcënime, izolim apo edhe largim nga puna, siç e bëri duke larguar më shumë se gjysmën e “rijasetit” që dikur e kishin pranuar instalimin e tij të dhunshëm në krye të BFI-së.
Një udhëheqës fetar që mbështetet në këto taktika nuk është më një prijës shpirtëror, por një individ që ka humbur kontaktin me misionin e tij bazik. Fetai ka kthyer një institucion të rëndësishëm fetar në një skenë ku heshtja dhe nënshtrimi shpërblehen, ndërsa ndershmëria dhe përkushtimi ndëshkohen.
Një marrëveshje e heshtur për komoditet të ndërsjellë
Sipas reagimeve të ardhura, duket se një pakt i heshtur është krijuar mes Shaqir Fetait dhe disa myftinjve apo imamëve: sa më pak të shprehin shqetësime dhe mospajtime, aq më shumë liri u jepet për të vepruar në mënyrë autonome në xhamitë e tyre. Kjo “paqja e heshtur” u shërben interesave personale të të dyja palëve, por është një goditje fatale për BFI-në si institucion. Në vend që të ndjekë Kushtetutën e saj dhe dispozitat juridike për mirëvajtjen e punëve, BFI-ja ka përfunduar në një spirale stanjacioni.
Shaqir Fetai nuk duket i interesuar për mirëfunksionimin e institucionit. Për të, është e mjaftueshme që “punët të mos trazohen”. Por kjo mungesë veprimi nuk është neutralitet; është një strategji e qëllimshme për të ruajtur status quo-në dhe për të garantuar që asgjë dhe askush të mos kërcënojë pushtetin e tij.
Shaqir Fetai, siç u tha më sipër, ka ndërtuar një “perandori” personale në BFI, por çdo perandori e tillë ka një fund të pashmangshëm. Udhëheqësit fetarë dhe komuniteti duhet të zgjedhin: do të vazhdojnë të jenë spektatorë të heshtur të kësaj rrëmuje, apo do të kërkojnë të rikthejnë institucionin në bazat e tij të vërteta? Sepse një organizatë që pretendon të udhëheqë shpirtërisht një popull nuk mund të lejojë që frika dhe korrupsioni të jenë flamuri i saj kryesor.
Menaxhimi autoritar dhe mungesa e përfshirjes kolektive
Pra, Shaqir Fetai ka ndërtuar një model udhëheqjeje të centralizuar dhe autoritar. Kjo lloj qasjeje reflekton një mungesë të respektimit të parimeve bazë të menaxhimit organizativ, veçanërisht në institucione me natyrë kolektive siç është Bashkësia Fetare Islame (BFI). Në vend të ndërtimit të një mjedisi të hapur dhe gjithëpërfshirës për myftinjtë dhe imamët, duket se ekziston një “perandori e vogël personale” ku vendimet merren në mënyrë të njëanshme dhe pa konsultime.
Një lider i suksesshëm fetar duhet të krijojë hapësira për dialog, të dëgjojë shqetësimet e bashkëpunëtorëve dhe të veprojë mbi bazën e konsensusit, duke shmangur sjelljet që rrezikojnë të perceptohen si arrogante ose autokratike. Ignorimi i myftinjve dhe imamëve, i kombinuar me kërcënime të mundshme për izolim ose largim nga puna, krijon një mjedis të frikës dhe pasivitetit, i cili është në kundërshtim të plotë me frymën e një organizate fetare.
“Paqe për paqe” – një marrëveshje e dëmshme për mirëvajtjen institucionale
Raportimet për një “pakt të heshtur” mes Shaqir Fetait dhe myftinjve/imamëve, ku këta të fundit zgjedhin të mos shprehin shqetësime në këmbim të një lirie relative në organizim, është tregues i një sistemi të paqëndrueshëm. Një marrëveshje e tillë joformale, ndonëse mund të ofrojë qetësi të përkohshme, është kundërproduktive për institucionin. Kjo sepse nuk trajton problemet strukturore, por vetëm i shtyn ato.
Një institucion fetar si BFI duhet të mbështetet mbi respektimin e Kushtetutës së saj dhe dispozitave juridike që garantojnë transparencë, llogaridhënie dhe drejtësi. Kjo qasje “paqësore” që po i shkon për shtat Shaqir Fetait e minon këtë parim dhe e dëmton besimin ndërmjet pjesëmarrësve institucionalë.
Përqendrimi i pushtetit dhe manipulimi përmes “lobeve”
Përdorimi i miqësive personale me gjyqtarë për të kërcënuar apo manipuluar myftinjtë dhe imamët janë jashtëzakonisht shqetësuese. Nëse këto pohime janë të vërteta, ato reflektojnë një shpërdorim të hapur të pozitës për përfitime personale dhe për ruajtjen e pushtetit. Dhe, tashmë u dëshmua se janë të vërteta, sepse këtë e vërteton lidhshmëria e tiij me gjyqtarin e futur në Listën e Zezë Amerikane, Enver Bexheti, te ciilin Shaqir Fetai e shperblen me haxh në respekt tëë vepriimeve ytë tij antikombëtare e antifetare. Një lider që mbështetet në “lobe gjyqtarësh” për të mbajtur autoritetin e tij nuk po drejton një institucion fetar me ndershmëri dhe përgjegjësi, por po ndërton një sistem të kapur dhe të manipulueshëm.
Institucionet fetare duhet të jenë shembull i etikës dhe integritetit. Përdorimi i presionit apo kërcënimeve për të heshtur ata që mund të ngrenë zërin është një strategji që vetëm dëmton imazhin publik dhe shkatërron unitetin e brendshëm.
Pasiviteti i qëllimshëm dhe mosveprimi si strategji
Ajo që del në pah si një pikë kyçe është pasiviteti i qëllimshëm i Shaqir Fetait. Një qasje ku “mjafton që punët të mos trazohen” nuk është udhëheqje, por thjesht ruajtje e status quo-së. Në një organizatë si BFI, që ka një mision të rëndësishëm për t’u kujdesur për komunitetin dhe për të udhëhequr besimtarët me drejtësi dhe përkushtim, një lider duhet të jetë aktiv dhe strategjik. Kjo përfshin adresimin e sfidave, përmirësimin e procesit të vendimmarrjes dhe ndërtimin e një klime bashkëpunuese.
Ky pasivitet, i kombinuar me një lloj “komoditeti” personal, e bën organizatën të bjerë në një spirale stanjacioni, ku nuk ka përparim të mirëfilltë. Për më tepër, kjo i jep mundësi elementeve të papërgjegjshëm brenda strukturës të përfitojnë nga situata, duke e degraduar edhe më tej institucionin.
Pra, situata aktuale në BFI kërkon një rishikim të thellë të mënyrës së udhëheqjes dhe një angazhim të përbashkët për të rikthyer integritetin dhe efektivitetin në punët e saj. Udhëheqësit fetarë duhet të jenë shembull për komunitetin, dhe kjo fillon me transparencë, drejtësi dhe përkushtim ndaj së mirës së përbashkët. /LMR në BFI/
