I Dërguari i Zotit, Muhamedi a.s., ka thënë: “Shenjat e munafikut (hipokritit) janë tri: kur flet, gënjen; kur premton, nuk e mban fjalën; dhe kur i besohet diçka, ai e tradhton.”
“Vërtet, Allahu nuk i do tradhëtarët” (8:58)
Nga Mr. Eset Shaqiri
Në botën njerëzore, ku marrëdhëniet ndërtohen mbi themelet e besimit, besnikërisë dhe respektit reciprok, tradhtia shfaqet si një forcë shkatërruese që rrënon çdo urë komunikimi dhe bashkëpunimi. Tradhtari, ai që shkel besën, nuk është vetëm një individ me dobësi morale; ai është një simbol i dështimit më të thellë njerëzor, një qenie që ka zgjedhur rrugën e egos, interesit të ngushtë dhe kolltukut si qëllim jetësor, pa asnjë kujdes për pasojat që sjellin veprimet e tij prej tradhëtari.
Në këtë kontekst, pyetja se a guxon të shpresojë një subjekt, qoftë politik apo shoqëror, në përkrahjen e nevojshme nga një tradhtar i tillë, merr një përgjigje të prerë dhe të pamëshirshme: jo vetëm që nuk guxon, por do të ishte një gabim fatal. Një tradhtar që për kolltukun e pamerituar është në gjendje të tradhtojë edhe njeriun më të dashur dhe më meritor në zhvillimin e karrierës së tij, është dëshmi e qartë se ai ka shkatërruar çdo normë të etikës dhe moraleve elementare njerëzore. Ky njeri nuk njeh kufij në ambicien e tij për pushtet, dhe për këtë arsye është i paaftë të zhvillojë respekt të vërtetë ndaj askujt. Së këndejmi, për shembull, kush e kërkon përkrahjen apo respektin nga Shaqir Fetai, ai është në lajthitje të madhe. Tradhëtar nuk mund të behesh, tradhëtar lind dhe ashtu vdes!
Sepse, kur dikush tradhton mentorin e vet, udhërrëfyesin e jetës dhe karrierës, ai nuk kryen vetëm një tradhti personale, por shkel në mënyrë flagrante parimet mbi të cilat mbështetet çdo marrëdhënie shoqërore dhe politike. Kjo është tradhti që prek themelet e besimit dhe solidaritetit kombëtar, sepse në fund të fundit, udhërrëfyesi që ka ndihmuar karrierën e “melaqes” nuk është vetëm një individ, por një simbol i vlerave që mbajnë gjallë një komunitet apo një kauzë. Kur tradhtari thyen këtë lidhje, ai është në thelb një shkatërrues i asaj që është e shenjtë për komunitetin dhe për veten.
Është e pamundur, dhe është naivitet i rrezikshëm të besohet se një tradhtar i tillë do të heqë dorë nga kjo natyrë e tij. Tradhtari nuk është një person që kërkon falje të sinqertë apo reflektim të thellë; ai është një qenie që mbështetet vetëm në aftësinë e tij për të tradhtuar. Ai nuk zotëron sinqeritet, nuk ka integritet, dhe asnjë parim tjetër përveç interesit të tij personal dhe momentit të pushtetit. Pra, kur dikush shpreson në ndonjë ndryshim të tij, në ndonjë grimë të sinqeritetit që supozohet se mund të ketë mbetur, ai bie në një iluzion të rrezikshëm.
Në realitet, tradhtari është një makineri e pandalshme e zhgënjimit dhe dëmtimit të marrëdhënieve, një entitet i pafund në kërkim të mënyrave të reja për të ngjitur shkallët e karrierës, shpeshherë pa asnjë aftësi reale ose njohuri profesionale, duke u mbështetur vetëm në manipulim dhe intrigë. Ai është një figurë që i shërben kolltukut si ushqim të vetëm, dhe në mungesë të tij, thjesht nuk di të ekzistojë. Kjo e bën tradhtarin një qenie të përhershme në gjendje të urisë morale, gjithmonë në kërkim të “trupit” ku të ngjitet si ushujzë dhe të thithë gjakun e besimit të tjetrit për të mbijetuar dhe për të ecur përpara.
Në këtë kuptim, tradhtari nuk është thjesht një individ me një akt të gabuar në të kaluarën, por një fenomen që përfaqëson rrënimin sistematik të vlerave dhe parimeve. Ai është një “kancer” i shoqërisë, një plagë e hapur që dobëson çdo strukturë ku vendos të fshihet. Për çdo organizatë apo subjekt që tenton të ndërtojë një të ardhme të qëndrueshme dhe të respektuar, besimi në një tradhtar është një vdekje e sigurt.
Historikisht, tradhtia ka qenë gjithmonë e përbuzur dhe dënuar nga shoqëritë që kanë kuptuar rëndësinë e besës dhe integritetit si themele të bashkëjetesës. Nga filozofët e lashtë e deri tek mendimtarët modernë, tradhtari është konsideruar si një armik i brendshëm i çdo bashkësie. Sipas Aristotelit, shoqëria nuk mund të qëndrojë pa virtytet që ruajnë unitetin dhe besueshmërinë; tradhtia e shemb ato dhe çon në fragmentim dhe kaos. Në të njëjtën frymë, Immanuel Kant thekson se njeriu duhet të veprojë në përputhje me parimet që mund të bëhen ligj universal; tradhtia shkel çdo ligj moral dhe social, duke e bërë atë të papranueshme në çdo kohë dhe vend.
Në dritën e këtyre reflektimeve filozofike, është e qartë se besimi në një tradhtar është jo vetëm naive, por edhe e dëmshme për shoqërinë dhe subjektet që kërkojnë drejtësi dhe zhvillim. Një tradhtar nuk do të bëhet kurrë besnik, sepse nuk ka një kod moral që e lidh atë me këtë përgjegjësi. Ai vepron vetëm në funksion të interesit të vet dhe e shkatërron çdo mundësi për bashkëpunim të sinqertë.
Prandaj, përballja me tradhtarin kërkon jo vetëm vëmendje dhe kujdes, por edhe ashpërsi dhe vendosmëri. Identifikimi i tij nuk duhet të jetë i vështirë për ata që njohin natyrën e tij, sepse ai lë pas vetes një rrugë të gjatë të tronditjes së besimit dhe shkatërrimit të marrëdhënieve. Mbrojtja nga kjo influencë toksike është domosdoshmëri për ruajtjen e vlerave dhe përparimin e çdo bashkësie.
Në fund, tradhtari është një qenie në gjendje të përhershme të urisë morale, një person që nuk di të jetojë pa kolltukun e pamerituar, pa mundësinë për të përdorur dhe shfrytëzuar të tjerët në mënyrë të pandershme. Ai është një qenie e përhershme në kërkim të mbijetesës në një botë ku besimi dhe integriteti janë domosdoshmëri. Për këtë arsye, besimi dhe shpresa në një tradhtar janë iluzione fatale që vetëm çojnë në zhgënjim, dobësim dhe humbje të rëndësishme njerëzore dhe institucionale.
Një shoqëri që dëshiron të mbijetojë dhe të përparojë duhet ta njohë këtë rrezik dhe ta përballet me guxim dhe vendosmëri, duke mos lejuar kurrë që tradhtari të fitojë hapësirë për të vepruar. Sepse në fund të fundit, tradhtia nuk është thjesht një akt i keq, por një identitet i përhershëm që e bën tradhtarin të papërshtatshëm për çdo rol të denjë dhe të respektueshëm në jetën publike dhe private.
