(Dy-tri fjalë mbi “filozofemën” e Shaqir Fetait, të titulluar “62”)
Nga Mahir Rexhepi
Shkrimi i fundit i Shaqir Fetait, i mbështjellë me një shtresë të trashë retorike moralizuese, del më tepër si një vetëkënaqësi e dëshpëruar sesa si reflektim i një lideri shpirtëror. Ai i drejtohet vetes me tone të shenjta, si të ishte një profet i padiskutueshëm në një mision hyjnor, duke harruar se e vërteta më e thjeshtë për të, dhe për opinionin publik, është krejt ndryshe: Shaqir Fetai është produkt i një kompromisi të errët, i vendosur në krye të Bashkësisë Fetare Islame jo nga besimi i sinqertë i besimtarëve, por nga llogaritë e pista të strukturave që dinë si të manipulojnë, të kontrollojnë dhe të përdorin njerëzit pa integritet.
Pjesa e parë e tekstit të tij përpiqet të krijojë një aureolë rreth vetes! Ai nuk merret me fjalët e kota, nuk bie në nivelin e kritikuesve, sepse “ka një mision më të madh”. Ky është një mashtrim klasik për t’i ikur përgjegjësisë dhe për t’u paraqitur si i persekutuar, si viktimë e fjalëve “boshe”, kur në fakt ajo që i dhemb nuk janë fjalët, por e vërteta që ato zbulojnë. Nuk është guxim të mos i përgjigjesh kritikës, është frikë. Frikë nga ballafaqimi, nga dokumentet, nga e kaluara dhe nga e vërteta që ndjek këdo që ngrihet mbi mashtrime dhe padrejtësi. Miku i tij dikur më i ngushtë, i perskeutuar nga UDB-ja serbe, Dr. Nexhat Ibrahimi, i shkruan “Shaqo, mos harro, ti ke qenë spiun i UDB-së”!
Kur ai flet për “maturinë dhe mençurinë” si forca të tij, ai përdor fjalë që e tradhtojnë: një njeri i mençur nuk e quan therjen e kurbanëve “projekt” dhe “operacion”! Ato janë terma të ftohta, burokratike, madje të frymëzuara nga një fjalor policor, që i ngjajnë më shumë gjuhës së UDB-së sesa një njeriu që pret të udhëheqë një bashkësi fetare me dinjitet. Ky është ai absurdi që ndodh kur një analfabet funksional, me fjalor të ngushtë dhe me kulturë të zvetënuar, përpiqet të luajë rolin e një reformatori shpirtëror.
Gjuha e tij e fryrë, plot metafora bajate dhe konstrukte të vetëmburrjes, nuk i shërben as fesë, as komunitetit, por vetëm egos së tij. Ai flet për “zhytje në të keqe” dhe “rrugë të ngritjes”, por askund nuk pranon që në këtë “rrugë” ai vetë ka qenë mjeti kryesor i përçarjes, i përjashtimeve të padrejta, i ndëshkimeve arbitrare dhe i përdorimit të BFI-së si bunker personal për të mbytur çdo kritik. Ai përmend “rrugën e të urtëve” dhe “misionin e ndihmës”, por realiteti dëshmon për një keqpërdorim të tillë të institucionit, saqë edhe shpendët e qiellit në Maqedoninë e Veriut e dinë që kjo rrugë është drejt tatëpjetës.
Fetai ka heshtur përballë akuzave konkrete që lidhen me bashkëpunimin e tij të dikurshëm me UDB-në. Ai nuk ka pasur guxim të përballet me dokumentet, por mundohet të krijojë alibi me shkrime që i thonë vetes: “Mos u merr me kritikuesit!” Është kjo heshtje që flet më shumë se çdo përgjigje, sepse ajo që nuk përgënjeshtrohet, pranohet.
Ai i quan kritikët si të ulët, ndërsa veten e sheh si të përzgjedhur nga Zoti. Por çfarë “zoti” është ai që zgjedh përfaqësues të fesë njerëz që përdorin termin “operacion” për therjen e kurbanëve, që u japin njerëzve thikën pas shpine, që sulmojnë dhe përjashtojnë këdo që nuk u përkulet? Zoti i vërtetë nuk qëndron përkrah tiranisë së vockël që është në gjendje të pranojë çmimin e shkatërrimit të një institucioni vetëm për të ruajtur karrigen e vet.
Ai tallet me shprehjen “forca e ngritjes sate dhe të të tjerëve”, kur e vetmja “ngritje” që ai njeh është ngjitja në pushtet nëpërmjet intrigës, tradhtisë dhe prapaskenave të errëta. Të tjerët që e ndihmuan të ngrihej, ai i eliminoi me një cinizëm të paparë, duke ia fshirë çdo kontribut, vetëm për ta pastruar rrugën për egon e vet të pangopur. Shaqir Fetai tashmë ka fshirë edhe portalin, edhe FB-un edhe f. pagen që ngërthenin në vete një histori të tërë të BFI-së, vetëm e vetëm që të krijojë adresa të reja që do të mbajnë mend periudhën e Shaqir Fetait e cila e zbërthen deri në palcë si intrigant dhe si analfabet funksional!
Pra, Shaqir Fetai është mishërimi i një rënie morale, institucionale dhe intelektuale. Ai nuk është as reformator, as burrë i urtë, as i dërguar i Zotit. Ai është një produkt i strukturave të errëta, që po e përdorin si një kukull për të shkatërruar një institucion që dikur kishte autoritet, dinjitet dhe zë. Sa më shumë që ai flet për “misionin” e tij, aq më tepër e zhvesh veten nga çdo seriozitet.
Në vend të “forcës së ngritjes”, ai po kontribuon me forcën e rrënimit. Dhe kjo është e vetmja gjë që historia do t’ia mbajë mend. Paraqitjet e tij në opinion me do “filozofema” bajate dhe të denja për filloristët, i ka sa për t’i rehatuar “të dashurit” e tij (nëse i ka diku) përmes tri-katër “komentimeve” nga njerëz që i ka porositur të shkruajnë. Aq është “forca” e tij ndërsa komentet negative kundër tij janë me mijëra! Të gjithë këta i përçmon për ata tri-katër komente pozitive të porositura në mënyrë naive! Mirëqenia nuk sigurohet përmes blerjes së komenteve naive dhe të pavlera, por përmes aksioneve gjithëpërfshirëse për ta demonstruar një unitet të fuqishëm e të pathyeshë. Me Shaqir Fetain ka kohë që ky unitet është cop-copë dhe për këtë cioptim meritat janë ekskluzive të Shaqir Fetait që është në rrugën “e mbarë” të Shejtanit!
