Kur një lider paguan për të folur, nuk është për të treguar të vërtetën, por për të fshehur dështimin. Ky nuk është liderizëm – ky është manipulim i fundit në një rrëfim që po shkon drejt fundit
Nga Mahir Rexhepi
Në kohën e krizës së madhe të përfaqësimit, ku Bashkësia Fetare Islame në Maqedoninë e Veriut përjeton izolim të thellë nga publiku dhe mospërfillje nga qarqet mediatike dhe diplomatike, Shaqir Fetai, kryetari i diskutueshëm i këtij institucioni, është kthyer në një eksperimentues të dëshpëruar të propagandës së vetëporositur. Në mungesë të besimit publik dhe përkrahjes mediale, ai përdor një praktikë që gjithnjë e më shumë po njihet si “intervistë me pagesë” – një formë false e komunikimit që synon të krijojë iluzionin e legjitimitetit përmes ekranit lokale, të financuar nga institucioni që ai e drejton në mënyrë të kontestuar. Një “faktor relevant” “bombardohet” nga pyetjet e gazetarit nga një televizion lokal, ndërkohë që ka vite që Shaqir Fetai nuk është intervistuar nga vetë “organi” që e drejton ai (Hëna e Re), sepse nuk e llogarit për medium të denjë dhe shkon e porositë intervista aty ku mund ta përcjellin më të afërmit e tij!
Çfarë është një intervistë?
Një intervistë në kuptimin e mirëfilltë është një akt i komunikimit publik, ku një përfaqësues institucional, përmes një platforme të pavarur mediatike, i jep llogari opinionit përmes pyetjeve të lira dhe të pakontrolluara. Është një mjet i rëndësishëm demokratik për të sqaruar, informuar dhe për të rritur transparencën në qeverisje – qoftë ajo shtetërore, fetare apo akademike.
Por intervista që jep Shaqir Fetai nuk është e tillë! Ai nuk ftohet nga media për shkak të vlerës së pikëpamjeve të tij apo interesit publik për aktivitetet e tij, përkundrazi, ai porosit vetë një “intervistë”, i ofron televizionit mbështetje financiare, i dorëzon paraprakisht pyetjet dhe, në një mjedis totalisht të kontrolluar, reciton lavdërime për veten dhe shpërndan shifra të paverifikuara. Kjo nuk është intervistë, është një selfie televizive, një pasqyrë mediatike që shërben vetëm për të ushqyer egon dhe për të fshehur dështimin.
Nga izolimi në mjegull e tymnajë
Fetai ndodhet sot në një izolim të thellë medial. Asnjë media serioze në vend nuk i hap dyert. Analistët e injorojnë. Portalet e pavarura nuk e citojnë. Diplomacia ndërkombëtare shmang takimet në hapësirat e institucionit që ai drejton, ndërsa komuniteti besimtar e sheh gjithnjë e më shumë me mosbesim. Kjo situatë e ka detyruar atë që, për të mos u zhdukur plotësisht nga sytë e publikut, të krijojë iluzionin e ekzistencës përmes një interviste të porositur në një televizion lokal, që mbahet në jetë herë pas here pikërisht nga fondet që i jep BFI.
Kjo intervistë nuk ka asnjë vlerë informative, sepse: pyetjet janë të lehta, e të porositura e që nuk e vënë në siklet për asnjë çast bashkëbiseduesin; temat janë të përzgjedhura me kujdes për të mos ekspozuar dështimet reale; fjalët janë përplot lavdata ndaj vetes dhe “rijasetit” të fragmentarizuar nëpër “komisione”, dhe pa asnjë autokritikë apo vlerësim realist të situatës.
E gjithë kjo bëhet për të krijuar një mjegull propagandistike me qëllim që të thuhet: “Unë ende jam këtu. Ende po flas. Ende po më intervistojnë.” Në të vërtetë, është një monolog i shëmtuar që nuk i shërben askujt, përveç vetes së tij.
Vetëlavdërimi, manipulimi i shifrave dhe heshtja për qeveritarët shqiptarë
Në këtë intervistë, Shaqir Fetai i lejon vetes të lëshojë shifra të sajuara dhe deklarata qesharake. Pretendon se në “pesë medrese” janë paraqitur mbi 100 nxënës të rinj – një shifër e pavërtetë dhe e paqëndrueshme, që bie ndesh me të dhënat reale. Edhe “pesë medrese” nuk është e dhënë reale, sepse në Maqedoninë e Veriut funksionon vetëm një Medrese e cila ka paralele të dispersuara në pesë qendrat e vendit (në Shkup, Tetovë, Gostivar, Shtip). Kjo tregon se ai as nuk e njeh realitetin e institucioneve arsimore që gjoja i menaxhon, e as që i intereson për gjendjen e tyre.
Për më tepër, kur flet për procesin e akreditimit të medresesë, Fetai nuk ngurron të thurë elozhe për ministren maqedonase të Arsimit, duke e përmendur atë me emër dhe mbiemër, ndërsa asnjë përfaqësues shqiptar nuk përmendet, pavarësisht kontributit të tyre të dokumentuar në këtë drejtim. Kjo tregon një servilizëm politik të theksuar dhe një shpërfillje të vetë interesave kombëtare shqiptare, vetëm që të ruajë pozicionin e tij të brishtë.
Deklaratat absurde për kurbanin dhe sulmet ndaj kundërshtarëve
Në një nga kulmet e absurditetit, Fetai pretendon se kurbani ka ndikim shkencor dhe kulturor, sepse, sipas tij, medresantët duke ngrënë mish kurbani po arsimohen dhe po “ngrihen shkencërisht”. Ky është banalizimi më i ulët i procesit arsimor dhe një fyerje për çdo të ri që hyn në medrese me synimin për të studiuar Islamin dhe për t’u formuar si qytetar i ndërgjegjshëm.
Nga ana tjetër, ai hedh akuza ndaj ish-muftiut Qani Nesimi për “uzurpim zyre”, ndërkohë që vetë Shaqir Fetai e ka marrë pushtetin në BFI përmes ndihmës së policisë dhe shërbimeve të huaja. Kjo është një formë e pastër hipokrizie: uzurpatori që ankohet për uzurpim.
Izolimi diplomatik
Në fund, nuk mungon as miti i “vizitave të ambasadorëve” – një pretendim i rremë, sepse, kurrë BFI nuk ka pasur bashkëpunim më të dobët me korin diplomatik sesa që ka që kur në krye të këtij Institucioni u instalua me polici e me “militantë” Shaqir Fetai! Bashkëpunimi i korit diplomatik “me polici” nuk bëhet i bujshëm, është paksa “më sekret”! Nga ana tjetër, çdo ambasadë, në rast festash ose ngjarjesh formale, dërgon ftesa standarde për të gjithë subjektet me relevancë. Nuk ftohet Shaqir Fetai si person, por ftohet institucioni, qoftë i BFI-së qoftë i “reisit” të cilat ai i mban peng. Megjithatë, nëse ambasadorët shfaqen aty, ata vijnë më tepër për t’ia tërhequr vërejtjen për kaosin institucional dhe për praninë gjithnjë e më të madhe të “bashkësive fetare islame”, të sekteve e grupeve religjioze nën petkun islam që po regjistrohen në shtet e që po çojnë drejt shpërbërjes së strukturës tradicionale islame në vend.
Një iluzion që nuk bind askënd
Intervista e porositur e Shaqir Fetait nuk është një akt informimi publik. Është një strategji e mjerë mbijetese, një përpjekje për të ndërtuar një imazh personal përmes një pasqyre të rreme televizive. Është një shfaqje që e bind vetëm vetë autorin (i cili, dorën në zemër, ishte i përgatitur), sepse publiku tashmë e di: kur një lider paguan për të folur, nuk është për të treguar të vërtetën, por për të fshehur dështimin.
Në vend që të reformojë BFI-në, të hapet ndaj kritikës dhe të kërkojë legjitimitet përmes punës së ndershme, ai zgjedh rrugën më të lehtë dhe më të ulët: të blejë pak minutazh televiziv, të blejë pak vëmendje, dhe të blejë pak heshtje nga vetmia publike. Por kjo nuk është udhëheqje, kjo është vetëm një përpëlitje e fundit në një rrëfim që po shkon drejt fundit.
