Bojkoti i një dekreti fetar dhe refuzimi i autoritetit të një lideri fetar është një ngjarje me rëndësi të madhe, sepse tregon një krizë të thellë besimi dhe një ndarje të ndjeshme mes komunitetit dhe udhëheqësve fetar
Nga Mahir Rexhepi
Në një ngjarje të rëndësishme për besimin islam, siç është Israja dhe Miraxhi, që është një ngjarje e shenjtë dhe shpirtërore për myslimanët, ngjarjet e mëpastajme që janë zhvilluar në Strugë i japin një dimension tjetër këtij momenti të shenjtë. Kjo ngjarje, që ka kaluar nga një ngjarje festive në një shfaqje të konflikteve brenda strukturave të administratës fetare, ka lënë pas një shpërthim të pakënaqësisë dhe një ndjenjë të thellë revolte mes besimtarëve.
Më konkretisht, pas organizimit të manifestimit nga Myftinia e Strugës për të shënuar këtë ngjarje të shenjtë në të cilën kishte prezantuar edhe instalacioni më i shpifur i shërbimeve të huaja në krye të BFI-së, Shaqir Fetai, një imam i një xhamie lokale kishte zgjedhur të bojkotonte prezencën e Fetait në Strugë, duke shprehur mosdakordësinë e tij me trajtimin dhe zhvillimin e manifestimit nga Shaqir Fetai. Ky bojkot i një individi ka rezultuar në një ngjarje të paparë dhe të paprecedentë: Imami është shtyrë ta refuzojë autoritetin e Fetait, i cili, pas këtij bojkoti ka urdhëruar që të largohet nga puna e imamllëkut “bojkotuesi” dhe në vend të tij të vie një imam i ri, me një pasojë që ka ndikuar drejtpërdrejt në funksionimin e xhamisë dhe unitetin e besimtarëve. Kjo revoltë vjen filla pas letrës së dytë publike të disa imamëve të Strugës të cilët kanë kërkuar llogari nga Shaqir Fetai për paratë e vjedhura me rastin e aksionit humanitar të grumbullimit të ndihmave humanitare dedikuar vëllezërve myslimanë nga Bosnjë-Hercegovina. Shaqir Fetai e injoroi këtë shqetësim të struganëve të grabitur nga hajnat e Fetait dhe zgjodhi momentin që në Strugë të prezantojë në një rast kaq të shenjtë për myslimanët anekënd botës me shpresë se do të mirëpritet për hirë të ngjarjes së shenjtë fetare. Shaqir Fetai u bojkotua pikërisht për shkak të sjelljeve të tij aq të poshtra.
Pra, sjellja autokrate dhe diktatoriale e Shaqir Fetait ka ndikuar që xhemati t’i bëj “të fala” Shaqir Fetait duke e refuzuar vendimin e tij me dalje nga xhamia duke mos pranuar që të kryejnë lutjen e përbashkët me marionetën që ua ka sjellë Shaqir Fetai.
Ky veprim autokratik dhe diktatorial i Fetait ka sjellë pasoja të papritura, duke shkaktuar një ndarje të thellë dhe një bojkot të plotë nga besimtarët, që ndiheshin të detyruar të braktisin xhaminë dhe imamin e tij të emëruar. Ky akt i pakënaqësisë nga xhemati është një shenjë e krizës së autoritetit, ku strukturat fetare, të udhëhequra nga Fetai, janë shpërfillur dhe kanë humbur lidhjen me besimtarët e thjeshtë. Çfarë është më e rëndësishme është se ky bojkot është ndjekur nga një solidaritet popullor i paprecedentë, ku xhemati ka marrë një qëndrim të fortë kundër politikës së brendshme të BFI-së.
Ndodhitë e këtij tipi janë një sinjal i fortë që tregon një krizë të thellë të besimit dhe të llogaridhënies, që ndikon direkt në mënyrën se si besimtarët i perceptojnë “liderët” e tyre. Shaqir Fetai, në vend që të merrte përgjegjësi dhe të shihte këtë si një mundësi për të reflektuar dhe ndryshuar kursin e tij, ka reaguar me mospërfillje dhe ka tentuar të fshehë këtë incident, duke e shpërfillur rëndësinë e bojkotit dhe revoltes popullore. Përdorimi i fuqisë në mënyrë autokratike dhe injorimi i zërave të besimtarëve është një gabim i rëndë që dëmton më shumë se kaq unitetin dhe vlerat e besimit.
Nuk është vetëm një histori lokale për Strugën, por një mësim për të gjitha institucionet fetare se si autoritarizmi mund të dëmtojë marrëdhëniet dhe besimin mes udhëheqësve dhe ndjekësve të tyre. Besimi i besimtarëve duhet të ndërtohet mbi transparencë, përgjegjësi dhe një mirëkuptim të thellë të nevojave të komunitetit.
Kur besimtarët zgjedhin të braktisin xhaminë, të refuzojnë imamin e emëruar dhe të dalin nga lutja e përbashkët si shenjë revolte, kjo është më shumë se një veprim personal i pakënaqësisë; ajo është një shprehje e një revolte kolektive ndaj një strukture që ata e shohin si të manipuluar ose të drejtuar nga interesa të huaja dhe jologjikë.
Për Shaqir Fetain ky është një dështim i rëndë. Bojkoti i dekreteve dhe veprimeve të tij është një humbje e besimit të besimtarëve në autoritetin dhe integritetin e tij. Kur xhemati i vendit i drejtohen me një akt bojkoti, kjo tregon se ai nuk është në gjendje të udhëheqë dhe të fitojë besimin e komunitetit që është përgjegjës për ta udhëhequr në rrugën e fesë. Në këtë rast, Shaqir Fetai, si udhëheqës i dhunshëm (i instaluar nga shërbimet e dyshimta) i BFI-së, shfaqet si një autoritet që është perceptuar si i paaftë për të kuptuar nevojat dhe dëshirat e besimtarëve, dhe më shumë si një individ që përdor fuqinë e tij të garantuar nga shërbimet sekrete për të ruajtur pozitat e tij, sesa për të mbështetur dhe udhëhequr në mënyrë të drejtë dhe me respekt për vlerat islame.
Nëse lutja e përbashkët, që është një akt i rëndësishëm shpirtëror, refuzohet nga besimtarët dhe ata dalin nga xhamia në shenjë revolte, kjo është një sinjal i fuqishëm se ata nuk pranojnë autoritetin e udhëheqësve të instaluar për llogari dhe interes të huaj. Kjo është një ngjarje shumë serioze, sepse shpreh një krizë të thellë të lidhjes mes besimtarëve dhe autoritetit fetar. Kjo mund të ndodhi kur xhemati e sheh se drejtuesit e tyre janë manipulatorë, nuk i përfaqësojnë interesat e komunitetit dhe janë të lidhur me interesa që nuk kanë të bëjnë me vlerat fetare të ndershmërisë, drejtësisë dhe unitetit.
Për një lider fetar, të ketë një situatë ku besimtarët i bojkotojnë urdhrat dhe autoritetin është një shenjë që duhet të reflektohet thellë, sepse tashmë është më se e qartë që ai tashmë ka humbur legjitimitetin dhe se po krijon një atmosferë të pasigurisë dhe mospajtim brenda strukturave fetare deri në nivel të xhamive.
