Kur Shaqir Fetai thotë “mora pjesë në solemnitetin e dua hifzit” ai këto gabime nuk i bën nga injoranca ndaj gjuhës, por nga një përpjekje e mjerueshme për t’u paraqitur si një “intelektual i madh”. Ky përdorim i fjalëve të mëdha dhe të sofistikuara pa kuptuar domethënien e tyre, është një formë arrogante e shfrytëzimit të gjuhës për t’u bërë më i rëndësishëm se sa është në të vërtetë
Nga Masar Nuhiu, gjuhtar
Shaqir Fetai është një figurë kontraverse që ka shkaktuar shumë debate në shoqërinë dhe jetën fetare të Maqedonisë. Angazhimi i tij për të përdorur “fjalë të mëdha” për t’u dukur më i rëndësishëm se sa është në të vërtetë, është një aspekt që e bën edhe më të dëmshëm për publikun. Kur përdor fjali si “mora pjesë në solemnitetin e dua hifzit”, ai përpiqet të krijojë një imazh të gjerë dhe të madhërishëm, por që në fakt, kjo është një keqinterpretim i gjuhës dhe një shkak për t’u bërë qesharak.
Ky është një fenomen i zakonshëm te individët që përpiqen të krijojnë një status përmes përdorimit të gjuhës së sofistikuar pa pasur njohuri të thella për kuptimin e fjalëve që pëdorin. Shaqir Fetai, si një nga njerëzit më kontravers në jetën fetare të Maqedonisë, e ka shndërruar këtë tendencë në një strategji për të përvetësuar një pozitë të autoritetit. Megjithatë, përdorimi i fjalëve që nuk kuptohet saktësisht e bën të duken të kota dhe, në vend që të shtojnë kredibilitet, ai vetëm sa e humbet atë.
Një person që përdor “fjale të mëdha” pa njohuri të plota është shumë më shumë një sharlatan sesa një njeri i arritur. E nëse përpiqet të japë përshtypjen e një njeriu të ditur dhe të thelluar, ai vetëm sa i shërben humbjes së besueshmërisë nga ata që e ndjekin. Ky lloj sharlatanizmi nuk është i kufizuar vetëm te përdorimi i fjalëve të gabuara, por është një angazhim i kotë për të krijuar një pamje më të madhe dhe më të rëndësishme për veten. Në vend që të jetë një njeri që flet me kuptim dhe që udhëzon me një shembull të pastër, ai është një njeri që përpiqet të mbulojë mangësitë e tij me fjalë të mëdha dhe me një linguistikë të paqartë.
Fetai dhe individët si Shaqir Fetai janë një shembull i dhimbshëm se si injoranca mund të maskohet me fjalë të mëdha, dhe si ky proces mund të ndikojë në perceptimin që të tjerët kanë mbi ata.
Kur Shaqir Fetai thotë “mora pjesë në solemnitetin e dua hifzit” ai këto gabime nuk e bën nga injoranca ndaj gjuhës, por nga një përpjekje e mjerueshme për t’u paraqitur si një “intelektual i madh”. Ky fenomen, që shfaqet në përdorimin e tij të fjalëve të mëdha dhe të sofistikuara pa kuptuar plotësisht domethënien e tyre, është një formë arrogante e shfrytëzimit të gjuhës për t’u bërë më i rëndësishëm se sa është në të vërtetë. Në vend që të ndjekë rregullat e standardit të gjuhës shqipe dhe të komunikojë në një mënyrë të qartë dhe të saktë, ai zgjedh të “eksperimentoje” me fjalë dhe shprehje që nuk janë në përputhje me normat e gjuhës.
Përdorimi i frazave të tilla si “mora pjesë në solemnitetin e dua hifzit”, në vend të shprehjes së duhur si “mora pjesë në manifestimin solemn me rastin e dua hifzit”, është një reflektim i dëshirës së tij për të krijuar një pamje të sofistikuar dhe të rëndësishme, megjithëse është e qartë që nuk kupton ashtu siç duhet kuptimin e atyre fjalëve. Ky përdorim i papërshtatshëm i gjuhës është një përpjekje e kotë për t’u dukur më i thelluar dhe më i ditur, ndërkohë që vetëm sa krijon një efekt të kundërt: ai i jep një imazh njeriut qesharak dhe të paqëndrueshëm.
Fetai, (si dhe “gjuhtarët e tij”!), përpiqet të manipulojë me gjuhën dhe fjalët që janë të njohura për shumë njerëz, duke menduar se ky lloj përdorimi i gërmave dhe frazave të dukshme do t’i shtojë një aurë autoriteti. Ky lloj eksperimentimi gjuhësor është një strategji e rrezikshme për ata që janë në pozita publike, sepse ai gjithashtu sjell pasiguri për ata që e dëgjojnë ose e lexojnë. Nuk është vetëm një çështje e saktësisë gjuhësore; është një çështje e ndershmërisë dhe e besueshmërisë. Kur dikush, si Fetai, përpiqet të manipulojë me fjalët për t’u dukur më i rëndësishëm, ky veprim jo vetëm që i heq kredibilitetin, por gjithashtu kontribuon në një kulturë ku njerëzit mund të përdorin “fjalë të mëdha” për të mashtruar të tjerët.
Në vend që të jetë një shembull i udhëheqësit të ditur, i përqendruar në komunikim të qartë dhe të saktë, Fetai është një ilustrim i një kulture të përdorimit të gjuhës si mjet për të krijuar një iluzion. Ky lloj sharlatanizmi i ngjall frikë, sepse e vërteta e këtij veprimi është që ai që përdor gjuhën në mënyrë të tillë, po luan me perceptimin e publikut për të arritur qëllime të tijat personale, jo për të edukuar ose për të udhëhequr. Në vend që të përmirësohet dhe të komunikojë me përgjegjshmëri, ai vazhdon të shpenzojë energjinë e tij në përpjekjen për të shfaqur diçka që nuk është, duke krijuar një imazh të rremë që, në fund të fundit, bëhet gjithnjë e më qesharak për ata që e perceptojnë.
